Czasem ktoś zapyta: co Ci – druhowi – dało harcerstwo? Jest rzeczą znamienną, ze nigdy nikt nie zapyta, czy harcerstwo coś dało, tylko co dało, zakładając jakby z góry, ze coś daje. Bo rzeczywiście daje i to dużo.
Na najniższym poziomie przeżyć będzie to przede wszystkim jakaś prosta życiowa zaradność. Szczególnie chłopiec czy dziewczynka otoczeni miejską cywilizacją i nadopiekuńczymi uczuciami rodziców, dzięki harcerstwu dają sobie radę w życiu – umieją przyszyć guzik, ugotować coś do jedzenia i tak dalej…
Na nieco wyższym poziomie ktoś, kto „przeszedł przez harcerstwo” ma postawę służebną: umie być przydatny innym, jest uczynny, aktywny. Jest rzeczą charakterystyczną, że chyba właśnie po tych cechach poznaję się w życiu społecznym harcerzy. Gdyby ktoś kiedyś przeprowadził na ten temat badania socjologiczne, zapewne okazałoby się, że wśród ludzi zaangażowanych w działalność społeczną, polityczną, w szkolnictwie, w kadrze oficerskiej, w turystyce może w ogóle wśród ludzi, którzy czymś się w życiu wyróżnili, stosunkowo więcej jest harcerzy, niżby to wynikało ze średniej krajowej statystyki. A ta mówi że tylko co trzydziesty Polak był kiedyś harcerzem.
Wreszcie najistotniejsza cecha – stosunek do drugiego człowieka. Życzliwość, pogoda ducha, uśmiech, nawet gdy pokonuje się przeciwności życia, to nas wyróżnia.
Warto by się zastanowić, czy to wszystko są dary, jakie od harcerstwa otrzymujemy? A może trzeba raczej mówić o depozytach, o kredycie, pożyczce zwrotnej? Jeśli tak, to przecież jesteśmy harcerstwu także coś winni i w jakiś sposób zobowiązani, by te dary „odpracować”. Powinniśmy więc w środowisku, w którym się znaleźliśmy, dawać
świadectwo o wartościach harcerskiej szkoły życia. Powinniśmy harcerstwu pomagać w realizacji jego zadań. Powinniśmy my, instruktorzy – co jest oczywiste - stanowić ogniwo łańcucha, który przekazuje nabyte a harcerstwie wartości następnym pokoleniom młodzieży.
A może dotyczy to nie tylko instruktorów, ale wszystkich starszych harcerzy? Ich coraz atrakcyjniejszy program społecznej służby jest dziś ukierunkowany raczej „na zewnątrz” Związku. Nie widać chętnych do obejmowania funkcji instruktorskich, prowadzenia gromad zuchowych, drużyn harcerskich, mało ich na kursach instruktorskich. Nie czują chyba, ze zaciągnęli w harcerstwie dług, nie uświadamiają sobie, jakie szanse życiowe dało im harcerstwo. Tymczasem długi trzeba spłacać, depozyty przekazywać innym. Może nikt im tego nie powiedział?
Księga Jaszczurki
Ta strona używa plików ciasteczek. Korzystanie z serwisu oznacza zgodę na ich używanie.