Pwd a naramiennik wedrowniczy

Question

Czy chcąc otworzyć próbę na Pwd muszę być działającą wędrowniczka? Nie chodzę na zbiórki drużyny wędrowniczej i raczej nie planuje a zalezy mi na tym ale bym sie dalej rozwijać. Czy nie bycie wedrownikiem uniemożliwi mi zdobycie stopnia instruktorskiego?

Answer 1

Nie, nie musisz działać metodyką wędrowniczą, żeby realizować próbę pwd. W przeciwnym razie osoby powyżej 21 roku życia nie mogłyby zostać instruktorami... Po prostu w ramach próby będziesz musiała wykazać, że opanowałaś wiedzę i umiejętności oczekiwane od harcerki orlej; można to zrobić na ileś innych sposobów niż zdobycie tego stopnia.

Comments

Bardzo dziękuje za odpowiedz. :)

---

Może się jednak pojawić pytanie czemu nie działasz jako wędrownik. To tak jakby harcerz stwierdził że nie chce przejść z drużyny harcerskiej do starszo harcerskiej tylko od razu być instruktorem ;), nie chce hejtować, ale to jest dokładnie to samo.

Po coś tam metodyka jest i pozwala m.in. na zdobycie dość szerokiej wiedzy dzięki różnorodnym akcjom i wyjazdom (kursy specjalnościowe, watra) a także metodyce nastawionej na wzajemną wymianę poglądów, działać zresztą można w zespole wędrowniczym a nie koniecznie aktywnie w drużynie.

Często osoby zdecydują się tak "ominąć" wędrownictwo później bardzo utrudniają pracę drużynowym wędrowniczym namawiając swoich harcerzy w wieku lat 16 do zrobienia pwd zamiast bycia wędrownikiem, co zasadniczo prowadzi do bardzo patologicznych sytuacji, tak uczulam na przyszłość żeby o tym pomyśleć :).

---

Nie, to nie jest to samo co z harcerzem, który nie chce być HS-em. To zupełnie różne sytuacje.

Różnica polega na tym, że gdy myślimy o stymulowaniu rozwoju gimnazjalisty, jedynym zestawem narzędzi w ofercie ZHP jest ścieżka HS-a, czyli działanie w drużynie HS metodyką HS*. Z licealistą jest inaczej: mamy ścieżkę wędrownika, ale mamy też ścieżkę instruktora. Funkcja drużynowego jest najbardziej rozwijającą funkcją w całym Związku – człowiek najwięcej się na niej uczy i najbardziej kształtuje ona jego postawę.

Upieranie się, że człowiek w wieku wędrowniczym musi koniecznie pracować metodyką wędrowniczą (zwłaszcza taką, jaką dziś znamy), to mylenie środków z celami. Ona jest dobrym narzędziem, ale nie jedynym. Wszystkie rzeczy, które wymieniasz: wyjazdy, kursy itp. to jedynie narzędzia. Nie jest celem działania wędrowniczego przekazywanie ludziom umiejętności! Celem jest, jak zawsze, wychowanie, i jeśli inna droga w Związku też do niego prowadzi, nie ma powodu upierać się przy wyłączności ścieżki wędrowniczej.

* – to też nie jest do końca prawda, ale to temat na inną dyskusję. ;)

---

Niestety z bardzo prostego powodu - brak czasu.

Sytuacja życiowa zmusiła mnie do tego aby poza studiam pracować wieczorowo i w weekendy. Mam szczęście ze udało mi sie dogadać z pracodawca zeby mieć wolne piątki po południu na zbiórki także na nic więcej bym nie liczyła.

Żałuje bardzo, i serce mnie boli za każdym razem jak widzę zdjęcia moich przyjaciół z obozu wędrownego czy jakiejś super gry nocnej.

---

Co do druhny rozumiem, to jest właśnie jeden z przykładów które można zrozumieć jak się nie ma czasu (zresztą wędrownictwo do 21 roku życia trochę ułatwiło właśnie drużynowym takie problemy), z drugiej strony powodzenia i wytrwałości na próbie.

A co do druha, wg mnie to też jest odwracanie kota ogonem ;). Bo w związku z tym proponujesz zupełne olanie metodyki wędrowniczej poza "chętnymi", być może patrzysz na nią z perspektywy instruktora i to dlatego. Nie wiem na ile pracowałeś typowo jako wędrownik/ z wędrownikami ale jak ktoś ominie tę metodykę w wieku lat 16/17 i do niej nie wróci to raczej nasz proces wychowawczy nie działał tak jak powinien. Możemy wtedy mieć super instruktora z porażką "ścieżki wychowawczej" ZHP którą będzie trzeba naprawiać (tak tak instruktor też może być przykładem sytuacji gdzie coś poszło nie tak, nie ma na to immunitetu dlatego że został instruktorem).

Odróżniam formy od celów, myślałem że cele realizowane przez nie rozumieją się niejako samo przez się przez każdego kto miał okazje zaobserwować harcerzy nią pracujących.Z drugiej strony znam trochę instruktorów którzy tę ścieżkę pominęli i czasami muszą pewne umiejętności "nadrabiać" albo mają z nimi problemy - często i gęsto "zrozumienie" przez nich po co wędrownik w ogóle jest jest gigantycznym wyzwaniem i takie błędne koło się napędza.

Wędrownictwo to "obowiązkowa" ścieżka, podstawowa forma wychowywania, dokładnie tak samo jak HS. Brak pracy tą metodyką w normalnej ścieżce harcerskiej niczym nie różni się od braku pracy metodyką HS, bo ma ona wychowywać i ma swoje konkretne cele.
Ścieżka instruktora nie jest dla każdego i oczekiwanie że każdy harcerz z ZHP będzie instruktorem to trochę tak jak oczekiwanie że każdy absolwent szkoły średniej będzie nauczycielem. Może niektórzy przez pryzmat tego że "przecież na drodze instruktorskiej się wszystkiego można nauczyć" albo "instruktorzy nie są gorsi" lub innej drogi myślenia lubią bagatelizować wędrownictwo ale nie wiem czy to dobra opcja.

Prowadzi do to ogólnego 'hejtu" na wędrowników którzy "nic nie robią" - od każdej struktury w ZHP (od drużyny po chorągiew czasami), jak ktoś tak nie ma to gratki ;). Więc może żeby to zmienić fajnie by było zauważyć, że ta metodyka ma jakiś sens albo wywalmy w ogóle wędrownictwo i się nie przejmujmy ^^.

---

No OK, skoro „odwracanie kota ogonem”, to rozbierzmy ten przypadek na czynniki.

Co jest celem ścieżki wędrowniczej? Generalnie oczywiście wychowanie, ale specyficzniej dla tej konkretnej ścieżki? Otóż przygotowanie HS-a, żeby wszedł już na poważnie w dorosłe życie, znalazł swoje miejsce, swoje pola służby, a przy tym ukształtował do końca swój kręgosłup moralny. Zgadzamy się?

Dalej: jakie sposoby działania są charakterystyczne dla ścieżki wędrowniczej? Proste: służba i wyczyn. Otóż łatwo zauważyć, że wszystkie te elementy – i wprowadzenie w dorosłe życie, i stałą służbę, i możliwość robienia coraz ambitniejszych rzeczy, przekraczania swych granic – oferuje również ścieżka instruktorska. Ścieżka wędrownicza nie jest od niej lepsza. Jest inna, ma nieco inaczej rozłożone akcenty, a przede wszystkim jest skierowana do osób nie zamierzających pozostać w mundurze w dorosłym życiu. Czego takiego nie może zapewnić studentowi ścieżka instruktorska?

Wędrownictwo nie jest obowiązkową ścieżką. Nie chodzi o jego bagatelizowanie, wędrownictwo jest naprawdę OK, ale nie należy też czynić z niego fetyszu. Nikt normalny nie oczekuje, że każdy harcerz ma być instruktorem, to zupełnie bez sensu i kłóciłoby się z samymi założeniami dzisiejszej metodyki wędrowniczej. Ale generalnie metodyki nie są obowiązkowe i można to wyczytać np. z aktualnej Instrukcji PJO, a prawdopodobnie niedługo również z Systemu Metodycznego. Nie ma niczego patologicznego w HS-ach prowadzących zastępy harcerskie i „na boku” robiących od czasu do czasu coś HS-owego w ZZ-cie – powiem więcej: to jest tradycyjny i nadal w pełni prawidłowy sposób pracy drużyny! Metodyka jest narzędziem, nie kagańcem, a pełnienie funkcji może być równie dobrą (często nawet lepszą) drogą rozwoju niż działanie jako szeregowy członek w drużynie „swojego” poziomu metodycznego.